گر چنین اشکم ز شرم پرگناهی می رود

همچو ابر از نامه ام رنگ سیاهی می رود

بی جمالت جز هلاک خود ندارم در نظر

مرگ می بیند چو آب از چشم ماهی می رود

سعی قاتل را تلافی مشکل است از بسملم

تا به عذر آیم زمان عذرخواهی می رود

لنگر جمعیت دل در شکست آرزوست

موج چون ساکن شد ازکشتی تباهی می رود

از هوسهای سری بگذر که در انجام کار

شمع این محفل به داغ بی کلاهی می رود

گیر و دار اوج دولتها غباری بیش نیست

بر هوا چون گردباد اورنگ شاهی می رود

تیره بختی هم شبستان چراغان وفاست

داغ تا روشن شود زیر سیاهی می رود

کیست گردد منکر گل کردن اسرار عشق

رنگها اینجا به سامان گواهی می رود

ای نفس پیش از هوا گشتن خروشی ساز کن

فرصت عرض قیامت دستگاهی می رود

شمع تصویرم، مپرس از درد و داغ حسرتم

اشک من عمریست ناگردیده راهی می رود

بیدل انجام تماشا محو حیرت گشتن است

این همه سعی نگه تا بی نگاهی می رود